Op twitter volg ik die mensen die de
zelfde interesses heb als ik. Dat is weliswaar een bonte verzameling
interesses, maar het is een beperkt publiek. Hoewel de een econoom
is, de ander socioloog en de volgende daar helemaal niet om geeft,
zullen de mensen in een gezamenlijke ruimte geplaatst het vast met
elkaar kunnen vinden. Er zitten geen PowNews-fans of andere fanatieke
gelovigen tussen (in wat dan ook). Fact free politics is geen optie. Het zijn qua burgerstijl eerder de
pragmatici en verantwoordelijken:participerend, geïnformeerd en met
hoge status (in de termen van Motivaction). Zie afbeelding.
Dat is gemakkelijk. Mensen die elk gesprek aangrijpen om
mij te waarschuwen voor de gevolgen van straling van mobieltjes, of
wijzen op de gevaren van een tsunami van Marokkanen, van vleeseten, vaccineren of
van het niet respecteren van de zondagsrust: ik kom ze zelden tegen.
Dat is fijn! Mijn kleine gemeenschap is heerlijk: kleine
gemeenschappen: dat gaat heel groot worden.
Maar het is ook jammer dat je die kleine gemeenschap hebt met "ons soort mensen", want het beperkt
ook het zicht op de samenleving.
Eenzijdige ecosystemen
Steden met wijken die bestaan uit
alleen dezelfde soort mensen en die geen diversiteit hebben zijn ten dode
opgeschreven. Het zijn eenzijdige ecosystemen die zich niet
verversen. Zou er eerder aandacht geweest zijn voor diversiteit en
vitaliteit van buurten , dan was de Bijlmermeer niet gebouwd. Jane Jacobs pleitte al in de jaren 60 voor vitaliteit en levendigheid door de opeenstapeling van
functies: zo ontstaat creativiteit en een leefbare wijk met de
formele en informele regels van sociale omgang die steeds weer
bijgesteld en vernieuwd worden.Haar ideeen braken pas in de jaren '80 door.
In kleine gemeenschappen met de
noodzaak van debatten om het met elkaar eens te worden is de
democratie uitgevonden. Juist in die buurten en wijken die vitaal zijn kan de democratie ook uiterst vitaal zijn.
Internet met diverse Bijlmermeren
Op internet zijn we nu diverse
Bijlmermeren aan het bouwen. Heerlijke eigen gemeenschappen! Maar wel
erg eenzijdige ecosystemen. Geen Stijl is daar een voorbeeld van,
maar Joop waarschijnlijk net zo goed. De diverse bevolkingsgroepen
luisteren niet naar elkaar. Ik hoor er ook bij, want als iemand mij
probeert te overtuigen met een link naar GeenStijl of Dumpert haak ik
al snel af. Daardoor is er ook weinig compassie met PVV stemmers en
krijgen hun angsten en problemen niet de serieuze aandacht die ze
verdienen. Anderzijds luisteren de PVV stemmers niet naar de
waarschuwingen dat hun oplossingen niet werken.
De waarde van diversiteit
In de confrontatie tussen verschillende
culturen zit een last, maar is ook juist veel creativiteit te vinden.
Je wordt gewezen op je blinde vlekken, op gemakkelijk oordelen en je
kunt geïnspireerd worden door rare vondsten in muziek, kunst en
cultuur. Je leert weer echt met mensen omgaan. Mensen die moeilijke
sociale ontmoetingen uit de weg gaan takelen eerder af. En de
democratie is gebaat bij debatten zonder al te veel dogma's waarover
niet gesproken wordt: juist over die dogma's passen debatten.
We hebben eerder perioden gehad dat
groepen langs elkaar heen leefden. De verzuiling: Nederland is er
groot mee geworden. Maar toen waren er leiders die gezag hadden en
met elkaar in gesprek moesten. En de politiek lag dichter bij de
mensen, steden waren lang niet zo groot als nu. Nu niemand zich echt
vertegenwoordigd weet en mensen zich niet meer schikken naar de
compromissen van de politiek leiders is er meer debat nodig tussen
mensen met verschillende achtergronden en stijlen. Dat lukt niet in
de Bijlmermeren van Internet. En het gaat ook niet lukken in de
gemeenten van Plasterk. Mensen in een keurslijf dwingen zal ook
niet werken.
We moeten kijken waar mensen elkaar ontmoeten en hoe ze
dan met elkaar omgaan.
De wijk en buurtgemeenschap opnieuw uitvinden
Dat omgaan met elkaar leren ze gewoon
in hun wijk, de school, de supermarkt: op lokaal niveau. Daar wordt je weer burger, in plaats van "ons soort mens". Juist in
tijden van internet zal de democratie daarom vorm moeten krijgen in
de scholen, sportverenigingen, wijken, buurten en dorpen. Dat is de enige plek waar mensen nog
naar elkaar moeten luisteren. Waar ze in hetzelfde schuitje zitten
omdat ze zonder samenwerking niet verder komen. Op menselijke schaal.
Dat zou ook voor de politiek moeten gelden. Maar die gaat juist
steeds de grotere schaal op zoeken.
Is dit nu echt een tijd om gemeenten te
fuseren en aan schaalvergroting te doen?!
Klein gaat juist heel groot
worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten