De olifant in de porceleinkast halen in Megchelen

Als we de democratie niet willen overlaten aan politici moeten we meer zelf doen. Zelf stemmen, dat lijkt nog wel te gaan, maar wat daarvoor gebeurt is moeilijker. Zelf debatteren, elkaar serieus nemen en zoeken naar de beste oplossing die aan de diverse belangen tegemoet komt is een stuk moeilijker. Het is mooi, maar we hebben nog wel wat te leren....

In de Tweede Kamer zie je soms rare taferelen. Staan ze elkaar eerst achter de microfoon voor rotte vis uit te maken, zie je ze daarna vriendelijk keuvelen. Of ze zijn fel in debat, maar spreken niet met elkaar maar met de voorzitter van de vergadering. Een nieuw agendapunt kan ook niet zomaar op de agenda komen, daar moet eerst apart over besloten worden.

Dat doe je op de buurtvergadering natuurlijk anders.

Zwaar beledigen, ruziën en afdwalen

Ik heb nogal wat vergaderd en kom geregeld tegen dat lang over de notulen van de vorige keer wordt gesproken, dat mensen elkaar (onbedoeld) zwaar beledigen, dat plotseling een onderwerp ter discussie staat dat niet geagendeerd en dus niet voorbereid was. Of de discussie begint bij het reserveren van geld voor onderhoud en zwaait via de sloten op nummer 11 naar de lekkage bij nummer 3 en dat dat niet goed gerepareerd is. Of meneer A stelt iets voor en als door een wesp gestoken reageert mevrouw B dodelijk negatief (en later hoor ik dat A een keer ruzie heeft gehad met B). En misschien is meneer C wel bij elk onderwerp als een olifant door de porseleinkast door alles persoonlijk te maken en de mensen die iets niet willen lui, dom of bang te noemen.

Vroeger was de eerste afspraak voor de vergadering om je wapens in te leveren zodat de deelnemers elkaar de hersens niet in konden slaan.

Werken aan goede relatie

Het is niet zo gek om via de voorzitter te spreken en elkaar na de vergadering even vriendelijk te spreken. Je moet immers nog meer met elkaar bespreken, dus zorg dat je een goede relatie met elkaar houdt. Zo zal een slimme voorzitter vooraf even praten met C om te zorgen dat er niet op de persoon wordt gespeeld. En hij stelt voor dat A en B hun ruzie na de vergadering bespreken en op de vergadering teruggrijpen op wat ze zelf vinden en niet op wat de ander doet.

We zijn het niet gewend om professioneel te vergaderen. Daardoor is het een onderbelicht thema in de participatiesamenleving. Maar ik sprak laatst iemand die na 2008 de bewonersvergadering niet meer wil bijwonen omdat hij zich nog steeds onheus behandeld voelt. Vooral dat er iemand zei dat hij het voorstel moest accepteren “omdat die mensen er zoveel tijd in hebben gestopt” zit hem nog steeds dwars. Blijkbaar heb je meer recht van spreken als je er meer tijd in hebt gestoken?

Leren van Megchelen

In Megchelen is een actieve bewonersvereniging die met succes veel werk zelf aanpakt dat traditioneel de gemeente deed. Hun werk zorgt voor betere kwaliteit van de openbare ruimte en vooral een enorme betrokkenheid van de bewoners bij elkaar. Hun geheim? Simpele gouden regels:

1. Bevorder een houding van samenwerking, vriendelijk blijven (het spel kunnen spelen), focus op wat kan en wat te bereiken is. 
2. Zorg voor een gemêleerd gezelschap, tegengestelde meningen in de organisatie omarmen 
3. Durf elkaar aan te spreken 
4. Accepteer mensen met meerdere petten, wees daar wel open over.
5. Zorg dat je mensen echt kent 
6. Voer vaak overleg.
7. Werk met het principe “Wat je begint maak je af” 
8. Geef elkaar ruimte 
9. Houd elkaar goed op de hoogte

Zij houden de olifant in de porseleinkast, sterker: ze halen die binnen, maar zorgen dat hij zich wel netjes gedraagt. Hoeveel mensen zouden die olifant niet liever buitensluiten en met "ons soort mensen" verder vergaderen?

Ze kennen de mensen en halen de verschillen op tijd naar binnen. Ik geloof niet dat ze altijd via de voorzitter spreken, maar ze zorgen wel dat ze elkaar echt kennen, de gevoeligheden kennen en elkaar durven aanspreken. Megchelen, een klein dorp tegen de grens met Duitsland. De Achterhoek. Kunnen we veel van leren.